نام بهرام مرادی برای من یادآور جایزه‌ی فقیدِ هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۸۲ است. دوره‌ی سوم این جایزه بود و مجموعه‌داستان «خنده در خانه‌ی تنهایی» بهرام مرادی مشترکاً با مجموعه‌داستان «پاره» نوشته‌ی سهیلا بسکی جایزه‌ی بهترین مجموعه‌داستان اول را گرفت. اگر هم آن مجموعه را نخوانده‌اید، یکی از داستان‌های آن با نام L را حتماً بخوانید. سه چهار سال بعد هم بهرام مرادی مجموعه‌داستان «مردی آن‌ورِ خیابان، زیر درخت» را منتشر کرد که آن هم نامزد جایزه‌ی گلشیری در سال ۸۶ شد. القصه آن‌که بهرام مرادی از آن اسم‌ها شد که باید به خاطر می‌سپردی و منتظر می‌ماندی تا داستان تازه‌ای منتشر کند.
ده یازده سال انتظار، برای ما که دوره‌های صبوری‌مان انگار چهل‌ساله است، زمان زیادی نیست! امروز در فیسبوک بهرام مرادی دیدم که رمانش را هم منتشر کرده است، البته نه در ایران. مرادی مقیم آلمان است و رمان «خودسر» را در آمازون منتشر کرده، اما حواسش به خوانندگان داخل ایران و پیِ آنان هم بوده است. «خودسر» رمانی حدوداً سیصدصفحه‌ای است در شصت‌وشش پاره‌ی کوتاه و بلند. در پشت جلد رمان «خودسر» چنین آمده است:
«مرد جوانی بعد از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران، وارد فعالیت‌های اقتصادی غیرقانونی باندهای حکومتی می‌شود. کشمکش بر سرِ سودهای کلان، جنگی پنهان را شکل می‌دهد. او در پیِ پرونده‌سازی یکی از باندهای رقیب به زندان می‌افتد و اموالش بلوکه می‌شود… او در سال ۱۹۹۱ میلادی با تهیه‌ی پاسپورتی جعلی به آلمان پناهنده می‌شود. در برلین، با زنی آلمانی ازدواج می‌کند و برای پس‌گیری اموال بلوکه‌شده‌اش نقشی کوچک در عملیات ترور میکونوس ایفا می‌کند و…»
